Βρισκόμαστε στο Σωτήριο έτος 19.. και ξεκινήσαμε χαράματα δέκα παιδάκια, για να πούμε τα κάλαντα!
Ηταν χάραμα! Κι'εκανε τσουχτερό κρύο!
Οι νοικοκυρές άνοιγαν τήν πόρτα τού σπιτιού τους και με το χαμόγελο στα χείλη τους, μάς τράταραν μελομακάρονα και κουραμπιέδες, ενω στόν κουμπαρά μας έριχναν το πενηνταράκια τους κι'αυτό απο το υστέρημα τους!
Το χαμόγελο που εισπρατταμε ηταν για μάς μιά ολόκληρη περιουσία.
Στο τέλος της ημέρας κάναμε...ταμείο!
Καί με το μέρισμα που πήραμε αγαραζαμε τετράδια, μολύβια, γομολάστιχες και μπλέ κόλες για να...ντύσουμε τα τετράδια μας...
Σήμερα;
Ε, σήμερα τα πάντα έχουν αλλάξει!
Ολα πλέον ειναι βιομηχανοποιημένα!
Αφήστε που τα Ελληνόπουλα πιά ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ!
Ετσι άφησαν αυτό το πατροπαράδοτο έθιμο στα μικρά παιδιά απο τη Συρία! Και το Πακιστάν!
Δέν λέω συμπαθητικά τα λένε...
Ομως ΔΕΝ έχουν καμιά σχέση με τα Ελληνόπουλα, που με τίς γλυκές φωνούλες τους μας κάνουν να...πετάμε!
Και μακριά απο εμένα η λέξη ρατσιστής!
Κάποια πράγματα ΔΕΝ πρέπει να αλλάξουν και ΔΕΝ πρέπει εμείς να τα αφήσουμε να αλλάξουν!
Πιστεύω να συμφωνείτε; Ε;
Καλά Χριστούγεννα.
Γιώργος Κοντονής
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου