Υπάρχει και φιλότιμο

Ο κινηματογράφος, εδώ και χρόνια, έχει βρει τους μακροβιότερους «πολιτικούς», αλλά και ηγέτες ικανούς να συνεγείρουν τα πλήθη.


«Η πολιτική ζωή και τα παρελκόμενά της σκιαγραφούνται παραστατικά στον κινηματογράφο, ήδη από τα πρώτα χρόνια της γέννησής του» εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η ιστορικός κινηματογράφου Λίνα Μυλωνάκη, που μέσα από μία σειρά άρθρων για τους ηγέτες και τους βουλευτές στον κινηματογράφο και την οικονομική κρίση στο ελληνικό σινεμά, καταδεικνύει πως η έλξη του κινηματογραφικού φακού προς αυτά τα ζητήματα είναι μία τάση ισχυρή και διαχρονική.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, υποδυόμενο τον υπουργό Ανδρέα Μαυρογιαλούρο στην κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) του Αλέκου Σακελλάριου, να μοιράζει «λαγούς με πετραχήλια» και να πέφτει θύμα της απάτης των ίδιων των συμβούλων του, προτού ένα τυχαίο τροχαίο τον φέρει ενώπιον της πραγματικότητας και των ευθυνών του και τον οδηγήσει σε παραίτηση; «Απ' ό,τι κατάλαβα, σ' αυτό τον τόπο το δύσκολο δεν είναι να είσαι υπουργός. Το δύσκολο είναι να είσαι κύριος!» καταλήγει, λίγο προτού παραιτηθεί, γράφοντας τη δική του ιστορία, με μία από τις δημοφιλέστερες ατάκες στο ελληνικό σινεμά.

Πηγή:real.gr