Η χαρα ολων ηταν μεγαλη, ιδιαιτερα του αειμνηστου πατέρα μου του μπάρμπα Θαναση Κοντονή, για τον...διάδοχο που απέκτησε.
Ολοι "έπεσαν" πανω μου και παρα τις στερήσεις με μεγάλωσαν χωρις να μου λειψει τιποτα! Η οικογένεια μου ηταν φτωχή. Δεν ειχαμε πολλα. Ομως δεν μπορω να πω οτι μας έλειπαν τουλάχιστον τα βασικά.
Ο πατέρας μου ηταν στην αρχη εργάτης στην τοτε ΣΠΑΠ (αργοτερα εγινε με εξετάσεις υπαρχιεργατης, αρχιεργάτης και πηρε σύνταξη με τον βαθμό του εργοδηγου!) και φύγαμε απο το χωριο...
Πρωτα πηρε μετάθεση για τα Καβασιλα! Έπειτα πήγαμε στην Νεα Μανωλάδα! Υστερα ήρθαμε στο Ξυλοκαστο! Μερα στα Μέγαρα. Και τελικα καταλήξαμε στους Αγίους Αναργύρους, κοντα στην Αθηνα, που ηταν και το όνειρο του πατέρα μου, ώστε να σπουδάσω. "Να γίνεις ενας καλος και χρήσιμος ανθρωπος στην κοινωνία..."! Μου έλεγε παντοτε. "Να σε δείχνουν Γιώργο μου..."! Συμπλήρωνε η μητέρα μου η Κυρα-Λεμονιά.
Και ναι...
Αν έγινα κατι. Ενας καλος και γνωστος δημοσιογραφος, οπως λέτε εσεις, το οφείλω στην μητέρα μου πρωτα και κυρια, αλλα και στον πατέρα μου, που εκανε τα παντα για να γίνω και εγω "ο κάποιος", οπως έλεγε...
Σημερα (28 Δεκεμβρίου), που ειναι μια ιδιαίτερη μερα για μενα, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την μητέρα μου και τον πατέρα μου, που με έφεραν στον κοσμο και μου έδωσαν την ζωη. Και εγω με την σειρά μου, έδωσα μαζυ με την γυναίκα μου την Γαληνη, ζωη στις δυο κόρες μου. Την Λεμονια μου (Λεμυ) και την Αθανασία μου (Νανσυ) που και αυτες μαζυ με τον Δημητρη και τον Κωστα τους άντρες τους αντιστοιχα, εδωσαν ζωη στις εγγονουλες μου. Την Ελεανα και την Λιντα. Και την μικρη Κατερινα.
Ολα οσα εκανα και δεν ειναι λίγα, τα χρωσταω σ'αυτους τους δυο. Στην μητέρα μου και στον πατέρα μου τους οποίους και ευχαριστω πολυ, σημερα χρονιαρα ημερα.
Αιωνία τους η μνήμη.
Γιώργος Κοντονής
Χρόνια πολλά παλαιέ μου Συμμαθητά (παρά μία τάξη)
ΑπάντησηΔιαγραφή