Ο ΣΠΙΚΕΡ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
ΚΑΙ Ο ΣΠΙΚΕΡ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ
Σχόλιο Γιώργος Κοντονής
Είναι αλήθεια το Ραδιόφωνο δεν θα πάψει ποτέ να είναι ο καλύτερος φίλος μας! Και φυσικά δεν θα χάσει ποτέ την τεράστια αξία του! Είναι άλλωστε το μέσο που το κουβαλάς μαζί σου πάντα, παντού και πάντοτε. Και που ασφαλώς σε ενημερώνει και σε διασκεδάζει. Δεν είναι ψέματα πως το ραδιόφωνο ΟΛΟΙ δεν το αγαπάμε μόνο, στην κυριολεξία το λατρεύουμε! Όταν μάλιστα εμείς οι φίλαθλοι δεν μπορούμε να είμαστε στο γήπεδο για να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα ή στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο έχει την λύση! Να σημειώσω με την ευκαιρία πως πολλοί, ενώ είναι στο γήπεδο, παρακολουθούν από το τρανζιστοράκι τους τη διεξαγωγή και των άλλων αγώνων, για να ξέρουν το τι γίνεται και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα!
Αυτό έκανα και εγώ την περασμένη Κυριακή. Μόνο που έβλεπα το ντέρμπυ των «αιωνίων» στη τηλεόραση, ακούγοντας παράλληλα την περιγραφή από το Ραδιόφωνο, που ναι, είναι η μεγάλη μου αγάπη. Ομολογώ πως ακούγοντας τους συναδέλφους, δεν θα αναφερθώ σήμερα στα…”μαργαριτάρια”, που αλίευσα, πίστευα πως παρακολουθούσα άλλο παιχνίδι! Ή πως εκείνοι μεταδίδαν από άλλο γήπεδο! Κρίμα.
Όλα αυτά με έκαναν να γυρίσω 60 χρόνια πίσω και να πάω στη δική μας εποχή. Τότε που ο σπίκερ γνώριζε τουλάχιστον σωστά ελληνικά. Ήξερε από τόπι και κανονισμούς! Και φυσικά ήταν λιγότερο οπαδός! Έτσι θα θυμηθούμε τις πρώτες ζωντανές ραδιοφωνικές ποδοσφαιρικές μεταδόσεις και στις δυσκολίες που υπήρχαν. Θα σταθούμε περισσοτερο στις ηρωικές προσπάθειες τόσο των τεχνικών οσο και των σπίκερ που έπρεπε κατω απο αντίξοες συνθήκες να περιγράψουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Αφήστε που πολλές φορές επειδη οι «ραδιοφωνικές γραμμές» δεν ηταν... «καθαρές». Είχαν βόμβο και ο ακροατής άκουγε μαζι με την «φωνή του εκφωνητή» και ενα συνεχόμενο «βουουου». Να σημειώσω πως την ευθύνη ειχε ο ΟΤΕ, απο τον οποίο, το ΕΙΡ και μετά ΕΙΡΤ ΕΡΤ ΕΡΑ, ζητούσε και ενοικίαζε «απ’ευθείας γραμμή» για την μετάδοση των αγώνων. Βέβαια δεν ηταν λίγες οι φορές που κατα την διάρκεια της περιγραφής «έμπαινε» η τηλεφωνήτρια του ΟΤΕ και με...χαριτωμένο τρόπο ρωτούσε. «Τελειώσατε;»! Ηταν μια στιγμή αμηχανίας για τον σπίκερ, ο οποίος την ωρα της περιγραφής μιας φάσης έπρεπε να πει «οχι δεν έχουμε τελειώσει...» και φυσικά να συνεχίσει την μετάδοση του σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Οι δυσκολίες γίνονταν περισσότερες οταν ο καιρός ηταν βροχερός. Η υγρασία «πείραζε» τις «απ’ευθειας γραμμές» και στον Κεντρικό Έλεγχο η φωνή εφθανε και έβγαινε στον αέρα «απο έναν πόλο»! Ακουγόταν δηλαδή... «κάπου στο βάθος»!
Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι εκείνο που ζούσαμε τον χειμώνα! Τότε που τις περισσότερες φορές ο αγώνας γινόταν κατω απο ραγδαία βροχή και ο σπικερ αντιμετώπιζε τεράστιο πρόβλημα. Βλέπετε δεν υπήρχαν οι ειδικές αίθουσες απ’οπου σήμερα οι συνάδελφοι περιγράφουν με άνεση και χωρίς να βρέχονται τον αγώνα. Τοτε, πριν από 60 χρόνια, η μετάδοση γινόταν μέσα απο τον αγωνιστικο χώρο. Το μικρόφωνο ηταν στημένο στην γραμμή της σέντρας ώστε ο σπίκερ να βλέπει εξίσου καλά και τις δυο περιοχές. Όταν λοιπόν έβρεχε κρατούσαμε με το ενα χέρι την ομπρέλα! Και με το άλλο το μικρόφωνο ή το «χειλιόφωνο» αλλά και τις σημειώσεις μας. Εάν υπήρχε και αέρας, τότε οι δυσκολίες ήταν περισσότερες. Έπρεπε να κρατάς καλά την ομπρέλα και τις σημειώσεις για να μην τα...πάρει ο άνεμος!
Και το χειρότερο από όλα ήταν πως μεταδίδαμε τον αγώνα ενώ δίπλα μας ήταν οι φίλαθλοι! Έτσι εάν κάτι δεν τους άρεσε τα ακούγαμε για τα καλά τα…”γαλλικά” τους! Για όλα έφταιγε πάντοτε ο…σπίκερ! Το γιατι ομως δεν το κατάλαβα ποτέ, αν και έζησα πολλές τετοιες περιπτώσεις, στην 60 χρόνη καριέρα μου!
Γιώργος Κοντονής
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου